Вие како сакате...

Ви текнува лани коа ви раскажуев дека само еднаш ми ја обија колата? Епа еве како се случи.

Ја дочекав пријателката од Белград на новата ни автобуска, супер си реков, се немаме видено со години. Одличен момент да си поприкажеме за деновите кога бевме помлади, кога ќе го променевме светот, кога војните го парчеа и пустошеа Балканот, кога децата беа толку исти во размислувањата, а сепак поттурнати од некои туѓи интереси, мораа да си го наоѓаат својот идентитет.

Памтам заради нејзините чести доаѓања во Македонија дека секогаш ја викаа Македонката и не ретко тоа беше збунувачко за неа додека раснеше и се развиваше во она што е денес.

Колку само пати имам плачено ќе ми кажеше... Будалче - и ќе се насмевнеше.

Годините поминуваа и контактите беа се поретки, но искреното пријателство и нашите ставови се чини дека никогаш не се променија. Ми текнува за ноќите поминати зборувајќи за Загубената генерација за Новиот Бран, неретко се наоѓавме во нивните стихови уште поконфузни во своите сфаќања и ако е тоа возможно уште позагубени. Распарани во соништата како нашите држави се плашевме да сонуваме повторно. А не сакавме многу и се уште не.

И така колку што ја сакам Скадарлија, сакав да ја засака нашата Стара Скопска чаршија. Ја паркирав колата над Црквата Св. Спас до Општина или некаква зграда, на земјениот паркинг. Помнам дека ме праша, а ово са албанцима? Со насмевка и реков, ма уживај ќе видиш колку е се кул ОВА Е МАКЕДОНИЈА. И навистина, како што се симнуваш по скалите од Пивницата, те дочекуваат оние погледи уз мљацок кроз чечкалица и спуштена карта пред затварање на хант. Па продолжуваш по калдрмата надолу и мирисот на наргиле те врти наокулу да видиш испоседнати луѓе како тегнат. Конечно седнавме и беше токму она што сакав да го покажам, беше запрепастена и расположена од колку добро се живееше. Сакав и сакам и ќе сакам Скопје да биде новото Сараево мултикулурализмот да изроди нешто што е толку уникатно што единствено може да се доживее, но не и да се прераскаже.

Ова е Македонија денес и реков. Некој конечен триумф над разумното над бесмисленоста на омразата. Беше дојдена во летно фустанче и поводот беше роденденот на нејзината помала сестра која одлучи после Охрид да наминат кај роднините во Скопје и да го прослави тука роденденот. Заради тоа имаше купено поклон ролерки и го носеше омилениот накит и хаљина. Е ама јеби га...

Некој „стилист“ одлучил дека боље ќе стојат на друга девојка и кршејќи го прозорот си влегол во колата и сљуштил што се може.

И така поминаа месеци и мене ми се јавија да одам на суд. WTF си реков, кујзнае за што е ова. И така додека чекав изнесоа едно циганче од собата и полека почнав да ја контам оваа смешна игра. Влегов внатре и судијката без да ми објасни почна да ме прашува што се е украдено, што имало во торбата на пријателката, какви фармерки? Какво ланче? И кога им реков не знам ми рече да се јавам да прашам. И ете ме мене во канцеларијата на судијката како скајпам на ајфонот упорно затоа што го немав нејзиниот број. После 10 минути обидување на Скајп, Фејсбук и што ти уште не и реков не знам, пишува таму во записникот, јас не памтам мене што се ми украле, а камо ли за друг да памтам. И така се заврши таа приказна.

Една перфектно нормална приказна во која циганот ни крив ни дужен на крај го изеде, во една сомнително спроведена постапка од која никој нема корист, осим веројатно Министерот за Правда со затварањето на хиљаду вакви бесмислени случаи кои го „обременувале“ нашето судство.

И на крајот само ќе прашам: Вредеше ли нашето детство за ова? Вредеа ли животите што се дадоа во војните? На кого му се исплатеше да не убеди дека сме различни? Пар идиоти што не знаат што да прават со парите денеска? А и не ни можат нешто да прават туку седат заклучени по своите куќи со страв да мрднат низ сопствените држави, а тек по светот. Сакам моето дете да биде горд човек, ќе го учам да не ги цени луѓето по ништо друго освен по желбата да биде негов пријател, да не се труди да се допадне некому по секоја цена. Да си држи до себе, затоа што секој има своја вистина и токму затоа и да го цени туѓото мислење. Да не догматизира и стереотипизира, да не тргнува со предрасуди. Да не ја врзува техно музиката со наркоманство, народната со сељачизам. Да е умерен во животот. Секоја ситуација да ја разгледува засебно, затоа што ако некогаш се уплашил не значи дека наредниот пат повторно ќе биде така. Секој ден да се труди да биде подобар човек, затоа што човек не се раѓа лош или добар, туку таков станува.

Ако ме праша кој е татко на нацијата, ќе му кажам ти си сине. Ако ме праша што мислам за грците ќе му кажам дека прават добро гиро, ќе му раскажам за идеите и за имагинарниот свет на Платон, ќе му раскажам за како ги победивме во кошарка во 2011.

Помислете сите што ширите омраза во секој свој твит, статус или дејствија, помислете дека тоа вашите деца го дишат, помислете на светот кој им го оставаме. Заеби 500 евра мање више по статија, заеби дневна политика и сети се дека пред се си човек. Јас така ќе го учам моето дете а вие, вие како сакате...