А јас?

Се појавуваш секогаш од никаде и туку ќе ме погалиш,

како најлесниот пролетен ветер,

како капка дожд која се обидува да прикрие по некоја солза,

која случајно се појавила, исто како и дождот.

Очила за сонце, да се избегнат сите оние прашања,

Кејот е прекрасен ова доба од годината, дури и навечер.

Погледот не говори многу, растреперен глас и спомен,

молња и се буди надеж, зад секој скриен одговор.

А тој упорно доаѓа неповикан, влегува како сомнеж и

пред да сетиш веќе те облеал и си заминал.

Како за прошетка во Дебар маало, џоинт на пладне и филм во 6,

облекуваш заклетви од стариот орман и тргнуваш одлучно,

овој пат да не наврнеш, а веќе го привикуваш,

да капне да те изненади, погали, соголи.

А јас?

Никогаш не научив да го пречекам пролетниот дожд без тебе!!!